On top of the World!
Door: Sander & Lisette
Blijf op de hoogte en volg Sander en Lisette
18 November 2004 | Bolivia, La Paz
Vanuit La Paz samen met team Germany vier uurtjes bussen naar Oruru, vandaar 8 uurtjes met de trein naar Uyuni. Dit keer niets op aan te merken (over een uur vertraging doen we niet moeilijk), prima trein, 2e klas met plenty beenruimte, video, cerveza en pollo!
Volgende dag met een groepje van 6 in de Jeep voor een 3daagse trip. Te beginnen met het treinen kerkhof. Vergelijkbaar met een autokerkhof bij ons, maar dan alleen maar historische locomotieven en wagons van meer dan 100 jaar oud. Perfecte locatie voor de fotoshoot van onze nieuwe band! (zie foto)
Op naar Salar de Uyuni, een uitgestrekte, egale, spierwitte vlakte van 12000 km2 zout! De grootste zoutvlakte ter wereld en gelijk ook het belangrijkste export product van Bolivia, dat zich op natuurlijke wijze ook weer aanvult. Absoluut uniek om hierover heen te rijden en niets dan zout om je heen... behalve dan Isla de los Pescadores, een berg midden op de Salar vol met cactussen, gem. 800 jaar waaronder een van 1200 jr. oud!! Heel bizar!
Doorgereden naar de plaats van overnachting, Hotel de Sal, een hotel van zout. De muren, bedden, stoelen, tafels alles is van zout, zelfs de hele vloer is bezaaid met zout. Waanzinnige ervaring om hier te overnachten. Voor het diner nog even een ommetje gemaakt in het ´dorp´ en 2 locale jochies uitgedaagd voor een potje voetbal. Dit was het teken voor de complete plaatselijke jeugd om naar het speelveldje te komen en zich te mengen in de strijd met /tegen de gringo´s Sander y Christiaan. De meisjes verdrongen zich bij Lisette voor een potje basketbal. Erg leuk en doodvermoeiend om te sporten op 4000 m.
Na het eten haalde een amerikaanse jongen uit onze groep zijn mandoline tevoorschijn een een italiaan uit de andere groep zijn gitaar en met de nodige cuba libres hebben we voor ons doen, tot diep in de nacht (23.30) met z´n allen iedereen wakker gehouden.
Dag 2
Zoals bij alle tours, ook hier weer vroeg uit de veren (uurtje of 5), snel ontbijten en de jeep weer in. Grotten ingeweest, actieve vulkanen gezien en uiteindelijk naar een meer gereden (Lago Cañape), wwarbij je het gevoel hebt dat je je echt op het dak van de wereld bevind. Helblauw water, roze flamingo´s, wit zout, omgeven door kale bergtoppen werderom strak blauwe lucht en koud! Prachtig plaatje, echt een Paul Weller moment. Wat is het trouwens heerlijk om in de bus af en toe met de ipod op, kijkend naar alles om je heen weg te dromen met je gedachten naar thuis en naar hetgeen we beleefd hebben.
Terug naar de tour, na de lunch uit de achterklep van de Jeep, wederom een behoorlijk stuk rijden over de meest onbegaanbare wegen, via Arbol de Piedra, een in de woestijn door de wind en zand uitgesleten rots in de vorm van een boom naar het eindpunt van de dag Laguna Colorado, oftewel het rode (lees: roze) met gekleurd mineralen en wederom flamingo´s. Dit keer geen zouthotel, maar koude, ranzige barakken.
Dag 3
Nog weer vroeger op, geen ontbijt en op naar de geisers op 5000 m. Grote kolkende blubber gaten in de grond en een enorme rookontwikkeling en continue het geluid van een opstijgend vliegtuig. Niets geen hekken in Bolivia, je kunt gewoon tussen de geisers doorlopen of eventueel erin vallen... Eindelijk ontbijt bij opnieuw een meer met water van 38·c. Ondanks dat hij hier nooit geweest is, reden we langs een uitzicht dat exact is terug te vinden op veel Salvador Dali´s schilderijen, raaarr. Als laatste hoogtepunt opnieuw een meer, maar absoluut de mooiste, nml Laguna Verde. Prachtig groen water, opnieuw een uniek plaatje. De helft vd groep afgezet bij de groep van Chili en wij teruggereden naar Uyuni.
Volgende stop Cochabamba, een behoorlijke grote stad in het midden van het land. Best lekker weer(tropisch klimaat) en anderhalve km lager (2500). Kort nadat we aangekomen waren hebben we familia Badani (de neef van Sander is getrouwd met een Boliviaanse dame, haar ouders dus) door wie we enthousiast in het spaans werden uitgenodigd om direct naar hun huis te komen. Heel hartelijk ontvangen door papa, mama, zoon, schoondochter, kleinkind en de 3 honden. Toch wel apart, je kent elkaar van de verhalen, in het verre verleden weleens een keer gezien, maar het is familie en dat geeft toch een speciale band. ´s avonds met zoon en z´n vrouw naar een lokaal restaurant gegaan en de specialiteit, varken op z´n Cochabamba´s te eten, erg leuk!
Dinsdag weer richting La Paz, om woensdag eindelijk de ´World Most Dangerous Road´(WMDR) naar beneden te gaan fietsen, iets wat hoog op het verlanglijstje van Sander stond! De WMDR is de weg die loopt van iets boven La Paz (4750m) naar Coroico (1750m), is onverhard, max 1 vrachtwagen breed en direct gelegen aan een afgrond van zo´n 2000 m! Met grote regelmaat rijden de vrachtwagens hier het ravijn in, waaraan deze weg officieel zijn bijnaam te danken heeft. Waarom ga je hier dan in godsnaam fietsen?? Voor de kick, het natuurschoon en natuurlijk het t-shirt dat je na afloop krijgt! Allereerst een teleurstelling, want Lisette mag niet meefietsen, door haar kleine handicap aan haar linkerhand kan ze het stuur niet stevig genoeg vasthouden en de voorrem niet gebruiken en dat is toch echt wel belangrijk als je ruim 4 uur lang afdaald! Natuurlijk wilde ze Sander niet alleen laten gaan, dus mocht ze mee met de bezemwagen (wat wellicht een grotere prestatie is gezien de historie doden in een auto t.o.v. op een fiets). Bovenaan de top eerst een uitgebreide ´safety talk´gevolgd door een grondige inspectie van de fietsen (niet onbelangrijk) en daar gaan we dan! Eerst 20 km lang asfalt, en gelijk zat de snelheid er al goed in, waardoor het soms al verdraaid lastig is om de zwaarste van de 27 versnellingen bij te kunnen benen. 90% bergaf, 10% berg op, aardig karwei voor de longen op 4000 m hoogte. De ene keer haal je de vrachtwagens in, maar bergop komen ze je luid toeterend in de rug. Na 20 km komen we dan op het onverharde gedeelte, de officiele WMDR, 44 km lang. Opnieuw ´safety talk´, want vanaf hier rijden de voertuigen aan de linkerkant! De omhooggaande voertuigen hebben voorrang en rijden links langs de bergwand, de neergaande voertuigen (wij dus ook) aan de ravijnkant, oftwel echt max een halve meter van het 2000m diepe ravijn vandaan! Aangezien de weg maar max. 1 vrachtwagen breed is, moet je dus erg goed vooruit kijken of er verkeer naar boven komt en op tijd een uitsparing in de weg vinden en daar (aan de goede kant) afstappen en wachten tot de truck voorbij is, is best lastig in dikke mist (wolk)... maar het geeft wel een enorme kick om met snelheid langs zo´n afgrond te fietsen. Regelmatig even wachten om te kijken of de groep nog wel compleet is (1 gids voor, 1 in het midden en 1 achter) en daarna het busje met Lisette die snel even uitstapt om te zeggen dat ik toch echt wel voorzichtig moet zijn, niet steeds vooraan moet rijden en goed moet luisteren naar de gids, wel lief hoor! Totdat halverwege een vrachtwagen vastzat in de blubber, iets wat daarna nog een aantal keren gebeurde, waardoor de fieters er net aan langs konden (fiets aan ravijnkant) en het busje, met Lisette moest blijven wachten totdat de truck los was. De chauffeur hakt gewoon wat stukken rots van de wand, legt ze onder de wielen en een klein uurtje later was ie los! Uiteraard niet snel genoeg om met de bus Sander nog in te halen die beneden al van zijn welverdiende biertje stond te genieten! 2 uur later moesten we dezelfde weg weer omhoog, met een jeep, toch minder in de mist en het donker, maar absoluut een onvergetelijke ervaring!
Morgen komt alweer een einde aan bonito Bolivia en vliegen we richting Santiago de Chile!
Hasta Chile y mucho bessos,
Sander y Lisette
Volgende dag met een groepje van 6 in de Jeep voor een 3daagse trip. Te beginnen met het treinen kerkhof. Vergelijkbaar met een autokerkhof bij ons, maar dan alleen maar historische locomotieven en wagons van meer dan 100 jaar oud. Perfecte locatie voor de fotoshoot van onze nieuwe band! (zie foto)
Op naar Salar de Uyuni, een uitgestrekte, egale, spierwitte vlakte van 12000 km2 zout! De grootste zoutvlakte ter wereld en gelijk ook het belangrijkste export product van Bolivia, dat zich op natuurlijke wijze ook weer aanvult. Absoluut uniek om hierover heen te rijden en niets dan zout om je heen... behalve dan Isla de los Pescadores, een berg midden op de Salar vol met cactussen, gem. 800 jaar waaronder een van 1200 jr. oud!! Heel bizar!
Doorgereden naar de plaats van overnachting, Hotel de Sal, een hotel van zout. De muren, bedden, stoelen, tafels alles is van zout, zelfs de hele vloer is bezaaid met zout. Waanzinnige ervaring om hier te overnachten. Voor het diner nog even een ommetje gemaakt in het ´dorp´ en 2 locale jochies uitgedaagd voor een potje voetbal. Dit was het teken voor de complete plaatselijke jeugd om naar het speelveldje te komen en zich te mengen in de strijd met /tegen de gringo´s Sander y Christiaan. De meisjes verdrongen zich bij Lisette voor een potje basketbal. Erg leuk en doodvermoeiend om te sporten op 4000 m.
Na het eten haalde een amerikaanse jongen uit onze groep zijn mandoline tevoorschijn een een italiaan uit de andere groep zijn gitaar en met de nodige cuba libres hebben we voor ons doen, tot diep in de nacht (23.30) met z´n allen iedereen wakker gehouden.
Dag 2
Zoals bij alle tours, ook hier weer vroeg uit de veren (uurtje of 5), snel ontbijten en de jeep weer in. Grotten ingeweest, actieve vulkanen gezien en uiteindelijk naar een meer gereden (Lago Cañape), wwarbij je het gevoel hebt dat je je echt op het dak van de wereld bevind. Helblauw water, roze flamingo´s, wit zout, omgeven door kale bergtoppen werderom strak blauwe lucht en koud! Prachtig plaatje, echt een Paul Weller moment. Wat is het trouwens heerlijk om in de bus af en toe met de ipod op, kijkend naar alles om je heen weg te dromen met je gedachten naar thuis en naar hetgeen we beleefd hebben.
Terug naar de tour, na de lunch uit de achterklep van de Jeep, wederom een behoorlijk stuk rijden over de meest onbegaanbare wegen, via Arbol de Piedra, een in de woestijn door de wind en zand uitgesleten rots in de vorm van een boom naar het eindpunt van de dag Laguna Colorado, oftewel het rode (lees: roze) met gekleurd mineralen en wederom flamingo´s. Dit keer geen zouthotel, maar koude, ranzige barakken.
Dag 3
Nog weer vroeger op, geen ontbijt en op naar de geisers op 5000 m. Grote kolkende blubber gaten in de grond en een enorme rookontwikkeling en continue het geluid van een opstijgend vliegtuig. Niets geen hekken in Bolivia, je kunt gewoon tussen de geisers doorlopen of eventueel erin vallen... Eindelijk ontbijt bij opnieuw een meer met water van 38·c. Ondanks dat hij hier nooit geweest is, reden we langs een uitzicht dat exact is terug te vinden op veel Salvador Dali´s schilderijen, raaarr. Als laatste hoogtepunt opnieuw een meer, maar absoluut de mooiste, nml Laguna Verde. Prachtig groen water, opnieuw een uniek plaatje. De helft vd groep afgezet bij de groep van Chili en wij teruggereden naar Uyuni.
Volgende stop Cochabamba, een behoorlijke grote stad in het midden van het land. Best lekker weer(tropisch klimaat) en anderhalve km lager (2500). Kort nadat we aangekomen waren hebben we familia Badani (de neef van Sander is getrouwd met een Boliviaanse dame, haar ouders dus) door wie we enthousiast in het spaans werden uitgenodigd om direct naar hun huis te komen. Heel hartelijk ontvangen door papa, mama, zoon, schoondochter, kleinkind en de 3 honden. Toch wel apart, je kent elkaar van de verhalen, in het verre verleden weleens een keer gezien, maar het is familie en dat geeft toch een speciale band. ´s avonds met zoon en z´n vrouw naar een lokaal restaurant gegaan en de specialiteit, varken op z´n Cochabamba´s te eten, erg leuk!
Dinsdag weer richting La Paz, om woensdag eindelijk de ´World Most Dangerous Road´(WMDR) naar beneden te gaan fietsen, iets wat hoog op het verlanglijstje van Sander stond! De WMDR is de weg die loopt van iets boven La Paz (4750m) naar Coroico (1750m), is onverhard, max 1 vrachtwagen breed en direct gelegen aan een afgrond van zo´n 2000 m! Met grote regelmaat rijden de vrachtwagens hier het ravijn in, waaraan deze weg officieel zijn bijnaam te danken heeft. Waarom ga je hier dan in godsnaam fietsen?? Voor de kick, het natuurschoon en natuurlijk het t-shirt dat je na afloop krijgt! Allereerst een teleurstelling, want Lisette mag niet meefietsen, door haar kleine handicap aan haar linkerhand kan ze het stuur niet stevig genoeg vasthouden en de voorrem niet gebruiken en dat is toch echt wel belangrijk als je ruim 4 uur lang afdaald! Natuurlijk wilde ze Sander niet alleen laten gaan, dus mocht ze mee met de bezemwagen (wat wellicht een grotere prestatie is gezien de historie doden in een auto t.o.v. op een fiets). Bovenaan de top eerst een uitgebreide ´safety talk´gevolgd door een grondige inspectie van de fietsen (niet onbelangrijk) en daar gaan we dan! Eerst 20 km lang asfalt, en gelijk zat de snelheid er al goed in, waardoor het soms al verdraaid lastig is om de zwaarste van de 27 versnellingen bij te kunnen benen. 90% bergaf, 10% berg op, aardig karwei voor de longen op 4000 m hoogte. De ene keer haal je de vrachtwagens in, maar bergop komen ze je luid toeterend in de rug. Na 20 km komen we dan op het onverharde gedeelte, de officiele WMDR, 44 km lang. Opnieuw ´safety talk´, want vanaf hier rijden de voertuigen aan de linkerkant! De omhooggaande voertuigen hebben voorrang en rijden links langs de bergwand, de neergaande voertuigen (wij dus ook) aan de ravijnkant, oftwel echt max een halve meter van het 2000m diepe ravijn vandaan! Aangezien de weg maar max. 1 vrachtwagen breed is, moet je dus erg goed vooruit kijken of er verkeer naar boven komt en op tijd een uitsparing in de weg vinden en daar (aan de goede kant) afstappen en wachten tot de truck voorbij is, is best lastig in dikke mist (wolk)... maar het geeft wel een enorme kick om met snelheid langs zo´n afgrond te fietsen. Regelmatig even wachten om te kijken of de groep nog wel compleet is (1 gids voor, 1 in het midden en 1 achter) en daarna het busje met Lisette die snel even uitstapt om te zeggen dat ik toch echt wel voorzichtig moet zijn, niet steeds vooraan moet rijden en goed moet luisteren naar de gids, wel lief hoor! Totdat halverwege een vrachtwagen vastzat in de blubber, iets wat daarna nog een aantal keren gebeurde, waardoor de fieters er net aan langs konden (fiets aan ravijnkant) en het busje, met Lisette moest blijven wachten totdat de truck los was. De chauffeur hakt gewoon wat stukken rots van de wand, legt ze onder de wielen en een klein uurtje later was ie los! Uiteraard niet snel genoeg om met de bus Sander nog in te halen die beneden al van zijn welverdiende biertje stond te genieten! 2 uur later moesten we dezelfde weg weer omhoog, met een jeep, toch minder in de mist en het donker, maar absoluut een onvergetelijke ervaring!
Morgen komt alweer een einde aan bonito Bolivia en vliegen we richting Santiago de Chile!
Hasta Chile y mucho bessos,
Sander y Lisette
-
18 November 2004 - 20:27
Eric:
Da's een mooie lokatie voor "Fiets 'm erin" van de Trots. Heb het zelden zo zout gegeten! En Sander of je even Apeldoorn wilt bellen ;-) -
19 November 2004 - 08:48
René:
Erg fraai weer! Wat een geweldige belevenissen. Petje af mat voor zo'n afdaling. Ben trots op je, maar natuurlijk zeker zo trots op Lisette. Lijkt me geen pretje in zo'n volgauto.
Veel plezier!!! -
19 November 2004 - 09:59
DE DROMERS:
Met knikkende knieen onderzocht of ik niet van mijn bureaustoel kon vallen tijdens het lezen. Maar gelukkig zit ik er nog en ik weet zeker dat de foto's op het net veel mooier zijn dan in het echt. Het blijven jaloerse groeten! -
19 November 2004 - 13:52
Thuisfront H&M:
de "spruitjes" beleven wel bloedstollende avonturen. maar goed, dat we het niet vantevoren weten. jullie gaat werkelijk geen berg of zee te hoog. cd-rom inmiddels "safe". geen probleem. wat heeft chili voor jullie in petto? zijn zeer benieuwd. liefs. -
21 November 2004 - 13:03
Aad & Florie:
We hebben eerst de foto's bekeken (waanzinnig mooi) en zullen later het verslag lezen. Gisteren hebben we Oma Ruijtenberg's verjaardag gevierd met Aad en Ank, Arno en Lisa met een etentje in een restaurant. Was erg gezellig, jammer dat jullie er niet bij konden zijn. -
22 November 2004 - 18:38
Fer:
Nog een maandje en dan ben ik ook weg. Tot nu toe te druk geweest om al aan het idee te wennen. Jullie site zorgt er voor dat ik het nu wel een beetje ga voelen. Ik weet wel dat ik ook ooit die kant op wil. Helemaal geweldig!!!
Volgende berichtje waarschijnlijk vanuit Bangkok aan de zijde van Norah, Hans en Marianne.
Liefs Fer -
23 November 2004 - 10:09
Jef:
Wat is dit leuk zeg, jullie hele reis volgen! En het stemt ook jaloers.. Ik zou zeggen: geniet lekker verder, wij verdienen ons brood hier wel in het zweet des aanschijns.. Liefs, Jef -
23 November 2004 - 13:10
Norah En Marianne:
ok ok ok, we dachten na de helse rit naar de waterval nooit meer te fietsen, maar we gaan een nieuwe uitdaging zoeken > we kunnen nu niet meer achter blijven. Alleen laten we voorlopig de ravijnen maar achterwege. het wordt fietsen in Ankor of Vietnam... julli heel veel plezier in Chili! zonnige zoenen -
25 November 2004 - 10:38
Arno&Lisa:
Super verhaal!! Wat een geweldige belevenis dat fiets tochtje en het meerijden met de bezemwagen!!
Liefs en veel plezier!! -
29 November 2004 - 10:54
Robmario:
Wat een mooie foto's! Waardering. Zie dat jullie het naar je zin hebben. Die helm staat je goed Dirk. Gewoon ophouden zou ik zeggen. Veel plezier! -
29 November 2004 - 13:07
Taco:
Stelletje helden! -
02 December 2004 - 10:42
Tjitske:
Ben in net blij dat jullie weer veilig beneden zijn aangekomen, moeten jullie weer omhoog!! Kan me de kick heel goed voorstellen maar werd wel een beetje zenuwachtig toen ik het las.
Dikke kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
